Kış Papatyası

Gecemin üzüntüsü geldi başıma,
hatırlatıyor seni bana.
Unuttum sanmışım geçmişi,
gelince gece vurmuş bir acı beni.

Gece çöktü başıma, sonrasında düşünceler ve sen -bana ait olmayan sen-
Hatırlatır ki her başında bana kendimi avutuşum,
Sabahında bir umut doğar, -güneşin ışığı- solar beklediğim cevaplar ile ve seninle -bana ait olmayan sen ile-
Her bir yaprağım soluyor bak; tek, tek -ben bir papatyayım: kışta açan-

Korkuyorum, bir gün unutacağım senide ve kalacak her şeyim yine geride -asla bana ait olamayacak sen ile-
Asla sana söyleyemeyeceğim o söz ile -işte yazdığım bu şiir ile-
Ahh, gör ve anla istedim, zor mudur şu gözlerimin halinden anlamak -ya sesimden, seni görünce kaybolan sesimden-
Gidecek işte sende göreceksin ama düşünmeyeceksin bile aklına gelen ben değil o olacak belkide.

Aşk mıdır bu ki -ergenliğimin oyunu- hapsetti beni sana -bana ait olmayan sana-
Korkuyorum şimdi yüzüne bakmaktan, seni görmekten, seni gördüğümü görmenden.
Ne kadar basit değil mi? Bunlarda gelip geçecek emin ol ki unutacağım bir gün senide ve nedir bu diyeceğim?
Anlamam ben duygulardan, mahkumum müebbet ki sanırsam var anlamaya zaman.

Ama yine de sende kalsın o gülücük, ve gideyim ben ki unutmaya ve belki de bırakmaya.
Bitsin şimdi şiirim burada ve sonra yasağım sana.
Ama isterim bir şey daha; sonrasında geri dönme bana:
sonrasında geri dönme asla sahip olamayacağın bana.